"Serce Trzech Światów"

Na szafce nocnej, zaraz przy łóżku stoi kartka, niby taka zwyczajna, zrobiona w Polsce, przez zupełnie zwyczajną osobę, Martynkę. Nie trzeba jej wcale otwierać i czytać słów, jakie zawiera. Wystarczy spojrzeć na nią i już robi się na sercu ciepło. Na tej małej pomarańczowej kartce jest cały świat. Są kontury kontynentów. Co jeszcze? Trzy flagi. Jedna z nich znana od dawna. Jest ona umieszczona na krawędzi konturu Europy, zaraz obok jest pustka – to morze, Bałtyk. Kolor czerwony i biały, barwy polskie. Po drugiej stronie druga flaga, też osadzona na konturach Europy, też nad morzem. Ta jest koloru czerwonego a pośrodku niej króluje orzeł dwugłowy. Albania…, kraj bunkrów, osłów i mercedesów, kraj życzliwości. Jeszcze niżej, gdzieś w głębi lądu afrykańskiego ostatnia z flag. Zielona, w rogu paski w trzech kolorach (czerwony, czarny i pomarańczowy). I orzeł z rozłożonymi skrzydłami, jakby obejmował całe państwo, jak by chciał je ochronić przed czymś. Zambia. Trzy kraje, trzy zupełnie inne światy, trzy odmienne rzeczywistości, trzy bliskie sercu miejsca.

Kartka zdaje się być mapą skarbów, flagi to punkty orientacyjne, w których zostały schowane pewne perły. Razem zebrane tworzą piękny klejnot. Jeśli zatem chcesz znaleźć ten klejnot, moje serce, musisz zostawić wszystko, wyruszyć do tych trzech miejsc, spotkać tych ludzi, których ja spotkałam, musisz uronić tyle łez ile ja wylałam i doświadczyć tyle radości ile mi było dane jej mieć. Czy jestem „ambasadorem” Trzech Światów? Czy trzeba przemierzyć cały świat w poszukiwaniu z jednej strony smutku, biedy, brudu a drugiej radości, przyjaźni, wdzięczności? Czy konieczne jest zostawić wszystko, co mam by szukać tej jedynej, właściwej drogi? Im więcej widzę, im więcej poznaję, walczę o moją drogę tym bardziej zastanawiam się gdzie jest mój dom? Wiadomości z Polski – Kochamy Cię bardzo, Bardzo nam Pani brakuje, mail z Albanii - i przy okazji malowania góry wkroczymy do Twojego pokoju, czy masz w związku z tym jakieś preferencje kolorystyczne, ciągłe pytania w Afryce – Jak długo tu będziesz? Potrzebujemy Twojej pomocy.

Jak więc poskładać serce słysząc to wszystko? Jak wyprostować swoją ścieżkę i wejść na tą właściwą?

Adwent, czas oczekiwania. Chyba dobry czas na stawianie sobie pytań. Nie potrzebne są rekolekcje, wystarczy zapytać i milczeć i słuchać. Uwierzyć i zaufać. Poddać się Opatrzności Bożej.

„Tym jednym, czego żąda ode mnie Jezus, jest to, abym zdała się na Niego; abym tylko w Nim złożyła całą ufność; abym oddała Mu się bez zastrzeżeń” (Matka Teresa).

Tylko czy starczy odwagi, czy starczy pokory i kredytu zaufania?!!! Ciągle jeszcze mówię „Panie Boże – Tak, ale…”

PS. W środę mieliśmy pogrzeb katechisty. Był bardzo zasłużony dla naszej parafii, działał w niej od samego początku. Pamiętam go bardzo radosnego na jubileuszu parafii, widać było, że oddał jej całe serce. Rodzina przyszła do proboszcza żeby wyprawił cały pogrzeb. Teraz, jak tradycja każe cała rodzina zjechała się do wdowy i siedzi czekając na jedzenie. Ciekawe, że w tradycji afrykańskiej dawniej było, że każdy, kto przyjeżdżał na pogrzeb przywoził jakieś jedzenie, w dzisiejszych czasach wszyscy czekają aż rodzina zmarłego ich nakarmi. Wszystko nie jest takie proste, bo ludzi cała masa i siedzą kilka dni, a jedyny członek rodziny utrzymujący ją nie żyje. Skąd tu brać jedzenie?

Siostry zakupiły trochę mąki, oleju, ryb chcąc pomóc rodzinie.

Tradycja tradycją a zwyczaje trzeba zmieniać do otaczających nas warunkówJ

Niby już wakacje, Ewa w podróży, a czasu jakoś brakuje na wszystko. Wkoło hałas, dość duża grupa anglikanów ma kilkudniowe spotkanie w holu salezjanów, za płotem w szkolnym holu ministranci szaleją. Dzieciaki są smutne, że już w piątek ostatni dzień oratorium. Ja już mam coraz mniej cierpliwości do ich niegrzecznych zachowań! A śniegu jak nie było tak nie ma!!!

Łukasik farby akrylowe - dostaniesz je na pewno w Joko, naprzeciw ratusza. Najlepiej małe, i kilkanaście kolorów -są w jednym opakowaniu i jak by była to oddzielna tubka czarnego dodatkowo.